My nieznani męczennicy,
    Którzy bronią bram stolicy,
    Bram narodu tego ludu,
    Co Krzyżaków zmietli w puch.
    My spod skrzydeł bieli ptaka,
    Co nie bali się Kozaka,
    Co w pilicznych nurtach rzecznych
    Zatopili szwedzki pęd.
    My z kraju bólem zgnębionego
    Apelujemy do całego narodu polskiego.
    „Dość kradzieży matki szat!
    Ceńmy czerwień, biel i świat.
    Ceńmy zieleń tego świata,
    Która chęci nam przywraca”
    By żyć tak, jak w pięknym śnie.
    Jednak obudzimy się znów niewiadomo gdzie,
    W kraju ludzi opętanych
    Chęcią zysku, władzy, dóbr.
    Kiedyś nawyk nam nieznany,
    Dziś to plaga, to nasz grób.
    Dajmy szansę tej młodzieży,
    Która nie zna wojny dróg,
    Dróg zawiłych, biedy, nędzy,
    Gett, obozów, mordów lud.
    Niech spróbują tej wolności,
    Wyznań, swobód, ludzkich cnót,
    Cnót dobroci, wzajemności
    W nowym świecie prostych dróg...