|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
L.E.D.N.I.C.A.
Z Bogiem podróżuję
On drogę tę dobrze zna
teraz powoli sens tego pojmuję,
wiem, że to właśnie droga ta!!!
wiem...
rozumiem...
po prostu czuję...
Lednica to miejsce mi nieznane
Boga z innymi nie porównuję...
bo dzikie jest inne, nieokiełznane
jak zwykle siedzę,
piszę,
rozmyślam
O tym co ważne i takie dziwne
Wszystko z głowy jest w pomysłach
by życie
nie było tak prymitywne...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
L.E.D.N.I.C.A. c.d.
Jedna kropla, a w niej cały świat
Życie sie toczy,
kręci jak koło...
Milion kropel, a jednak prosto tak
Ale...
Jak tu iść wesoło?!?!
No jak?!?!
gdy tak inaczej...
szaro, ponuro, a jednak przyjemnie;
nie powiem, że mi dobrze (raczej;)
choć pulsuje radość we mnie...
Teraz pytanie: Gdzie tu Bóg?!
W kwiatka płatku, w ptaków
śpiewie
nawet gdzie najciemniejszy
róg!
W kroplach deszczu, w wiatru powiewie..
Wszędzie...
I nigdzie zarazem
Bo bólu pełno, żalu i smutki
a więc idźmy przez życie razem...
Idźmy po prostu,
Idźmy
powolutku...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
JAN PAWEŁ WIELKI
Istniał człowiek
najwspanialszy
z
najwspanialszych...
Jedyna tak doskonała wśród
niedoskonałych istota!
On!..
Ojciec wszystkich, który rzekl:
"Wszyscy jesteśmy od jednego Boga"
Przekraczał granice nie do przejścia
- dla innych -
człowiek...
niczym dusza boża w ludzkim ciele...
teraz jest tam gdzie miejsce Jego
Ta istota...
Ten człowiek...
Ta dusza mi droga...
której dzięki Bogu zawdzięczam tak
wiele...
Lecz przez łzy zadaję pytanie:
Co teraz?!?!
Gdzie szukać takiego DRUGIEGO?!
W pamięci został jako WIELKI
Gdzie szukać Jana Pawła tak miłosiernego?!?!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
PUSTA GŁUCHOTA
CISZA...
Czas by przestać się jej bać...
Jednak ta pusta głuchota przeraża mnie,
Chcę od życia dżwięki brać
Upajać się melodią co dzień
Jestem głośna i
pusta - jak dzwon
A cisza w mojej duszy to tylko strach...
Cóż zrobić gdy to co najpiękniejsze
omija mnie nawet w moich snach?!
Uciekam przed tym, co nieznane
co obce mi - to dla mnie prymitywne
a w duszy gra - nieokiełznane
po prostu uważam to za dziwne...
Może kiedyś jednak
zburzę mur
dzielący hałas od
pustej głuchoty
i tak nie dotknę
szczytów mych gór,
ale zaspokoję
uczucie tęsknoty...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
NIE GODNY TYTUŁU
Uciekam...
Uciec nie mogę...
Próbuję zapomnieć...
Też nie potrafię...
Wyruszyć chcę już teraz w drogę
Choć wcale nie wiem
gdzie później trafię...
UCIEC...
Obojętne mi jest gdzie
Byle nie pamiętać
złego,
Jednak zbyt dobrze już wiem,
że serca zranionego
Nic nie wyleczy, to nie do ukojenia...
Zostawiam niestety
tyle rzeczy,
Tyle wspomnień bez przemyślenia...
I nadal chcę uciec,
zapomnieć...
Jak najdalej od zgubnego uczucia...
powiedzieć komuś
skromnie,
Że miłość prowadzi do...
...ZEPSUCIA...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
© Copyright by
Publiczne Gimnazjum nr 1 im. Stanisława Marciniaka w Warce
|
|
